30
เม.ย.
วันหนึ่ง ในระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่ มีนักเรียนเอาดินสอแท่งหนึ่งมาให้ผม แล้วบอกว่า “เก็บได้ครับ” เรื่องข้าวของหายเป็นปัญหาที่ครูจะต้องพบเจออยู่ทุกวัน ไม่ว่าจะเป็น ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด บางครั้งตะปูตัวเดียวก็ต้องแจ้ง เด็กชายเอ่ยถามผมต่อว่า “ของใครครับครู?” ผมได้แต่ยิ้มไม่รู้จะตอบไปว่าอย่างไร ในใจก็ได้แต่คิดว่า “ถามครูแล้วครูจะไปถามใครละ” แต่เด็กก็คือเด็ก พวกเขาคิดเสมอว่า ‘ครู’ จะต้องพึ่งพาได้ทุกอย่าง ดังนั้นผมจึงรับไว้ทุกครั้งจนในกระเป๋ากางเกงเต็มไปด้วยข้าวของที่แจ้งหาย จนวันหนึ่งผมรู้สึกว่าหน้าที่รับของหายมันกลายเป็นภาระที่ชวนหงุดหงิดอยู่บ้าง บางครั้งนักเรียนก็ตามผมไปถึงบ้านพักเพื่อแจ้งของหายเล็กๆน้อยๆ จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งโรงเรียนนี้ไม่มีครูคนอื่นเลยหรอ ทำไมจึงต้องตามหาแค่ผมเท่านั้น ผมเองก็อยากมีชีวิตส่วนตัวบ้าง...
